Dagboek van Harriët: Lichter naar huis

Home » Blog » Dagboek van Harriët: Lichter naar huis

Dit is de eerste blog in een nieuwe rubriek: Dagboek van Harriët. Vast niet bij iedereen bekend, maar gastvrouw Harriët heeft een grote passie voor schrijven. Met al die verschillende gasten die Wim en Harriët in hun bungalows ontvangen komen automatisch ook de meest bijzondere verhalen mee. In haar blogs vertelt Harriët wat ze zoal meemaakt aan de stamtafel in de receptie. 

Lichter naar huis

Mijn eerste woorden schrijf ik, met mijn Waterman vulpen in donkerblauwe inkt, in mijn Paperblanks notitieblok met bruin en goud doorregen kaft.

Mijn eerste woorden voor mijn eerste blog over De Wilde Roos. Over mij, over ons en onze gasten. Mijn verhalen nodigen je uit om met me mee te gaan in mijn belevingswereld en letterlijk een kijkje te nemen achter de schermen.

Een centrale plek is toebedeeld aan de stamtafel in mijn atelier, waar zoveel is gedeeld, onder het genot van een kopje koffie of thee met onbetwistbaar een kletskopje als verbinding. Het gevoel van ‘thuiskomen’ dat iedereen voelt zodra ik hen samen met Wim van harte welkom heet. Oprechte aandacht en een luisterend oor, letterlijk vragen hoe het met iemand gaat en wachten op zijn of haar antwoord. Voor ons vanzelfsprekend en blijkbaar toch heel bijzonder.

Als vanzelf gaan mijn gedachten terug naar vorig jaar zomer, een zaterdagmorgen in juni, waarbij ik een nieuwe gast met een zittende ‘check-in’ ontvang. Op het moment dat ik haar vraag: ‘Hoe gaat het? Goed geslapen vannacht?’, wellen er tranen op in haar ogen.

Ik loop naar de keuken om een doosje met tissues te halen en schenk ons beiden een lekkere kop koffie in. Als vanzelf begint zij te vertellen. Over de warmte die haar letterlijk omarmde op het moment dat zij over de drempel van onze bungalow stapte. De spreuk op de deur, de kussens en de plaid in de bank. Een attentie op tafel en een opgemaakt bed.

‘Het voelt als thuiskomen ook al ben ik nog nooit eerder bij jullie te gast geweest.’ Haar ouders zijn wel bij ons geweest en puur uit nieuwsgierigheid naar De Wilde Roos heeft dochter nu een paar weken vakantie geboekt om even tijd te hebben voor haarzelf.
Bij het inleveren van de sleutel zie ik de verandering in haar ogen. Met een glimlach en een knuffel nemen we afscheid van elkaar.

Mijn blik richt zich op de stamtafel. Daar zie ik bijna letterlijk de steen liggen die zij uit haar rugzak heeft gehaald en heeft achtergelaten zodat ze lichter naar huis kan gaan.

Harriët