Dagboek van Harriët: een kerstgroet

Home » Blog » Dagboek van Harriët: een kerstgroet

Het was Eerste Kerstdag 2010, ik weet het nog zo goed! Ons bed was leeg……

Samen gebogen over de stamtafel van De Wilde Roos, met tientallen stenen engelen en hartjes om ons heen. Geen kerstontbijt voor ons, maar een kerstgedachte, die zo maar ineens ontstond, doordat mijn bonusmoeder in het ziekenhuis lag in Zwolle na een open hartoperatie.

Het stof afgeblazen van de grote doos op zolder met daarin het kerstmanpak. Met een glimlach op mijn gezicht zie ik het helemaal voor me. Wim als kerstman met een paar stoere laarzen onder de te korte rode broek, de bel in zijn hand.

We gaan letterlijk een hart onder de riem steken bij het verplegend personeel en artsen van de afdeling cardiologie, als ook bij de patiënten die tijdens deze dagen niet thuis kunnen zijn.

Met toewijding en eerbied leg ik alle engelen bij elkaar in een rieten mandje met hengsel, voorzien van de prachtige tekst:

Engelen,
ze werken in de schaduw
en verrichten wonderen zonder het zelf te weten.

De hartjes met daaraan een hartenwens leggen wij in de tweede mand.

Hartenwens

Na het kerstbezoek aan mijn moeder in Veessen trekt Wim zijn Kerstpak aan en vertrekken we naar het ziekenhuis ‘De Weezenlanden’ in Zwolle. De Kerstman trakteert alle passanten op overheerlijke chocola onderweg naar de hartafdeling.

Met lichte verwondering wordt Wim ontvangen door een verpleegster, die zich hardop afvraagt: ‘Bent u door iemand ingehuurd?’ Als antwoord meldt Wim dat de moeder van de kerstman hier op de afdeling ligt en hij het fijn zou vinden om een rondgang te mogen maken langs alle kamers om een hartenwens uit te delen. Terwijl hij dit zegt drukt hij de verpleegster een engel in de hand.

Ontroerd kijkt ze de kerstman aan als zij de tekst heeft gelezen en met een brok in haar keel zegt ze: ‘Ik werk hier al meer dan 30 jaar en ik heb dit nog nooit meegemaakt. Hoe bijzonder!’

Veel engelen worden in de handen van de artsen en verpleegkundigen gelegd, de resterende blijven in het mandje liggen en wachten op de wisseldienst. Met het tweede mandje gevuld met hartjes gaan we samen de afdelingen op.

Tranen wellen op en niet alleen bij de patiënten maar ook bij ons. Als we uiteindelijk bij Wim ’s moeder aankomen kijkt zij met een bevreemde blik naar hem en vraagt: ‘Wie bin ie dan toch?’ Uiteindelijk trekt de Kerstman zijn pak uit en wordt hij weer de zoon van. In een verpleegkamer naast die van moeder wordt ons drieën een overheerlijk kerstdiner geserveerd. Met een overvol hart van blijdschap vertrekken we samen weer naar huis.

Als we twee dagen later weer op bezoek gaan, kijkt een verpleegster naar Wim zijn laarzen en zegt met een glimlach: ‘Jij was de kerstman’!

Inmiddels is het bijna Kerstavond 2019.
Ontroerd kijken wij naar het glazen engeltje voor ons op de tafel.
Een toefje, het gedenkkaarsje en een doosje gevuld met liefdevolle herinneringen aan onze moeders.

Aan het einde van dit jaar mogen we samen met u uitkijken naar 2020, met een extra dag om het leven te vieren en een stukje geluk door te geven.
Wij wensen u een hele fijne Kerst en alle goeds voor het nieuwe jaar.

Wim en Harriët
De Wilde Roos