Dagboek van Harriët: dankbaar

Home » Blog » Dagboek van Harriët: dankbaar

Met opgetrokken knieën zit ik op de bank, mijn voeten gestoken in een paar schapenwollen sloffen. Mijn blik is gevangen door de houtkachel die niet alleen haar warmte verspreidt, maar ook een telkens wisselend schouwspel laat zien van de vlammen die het droge hout omarmen. Ik voel me dankbaar, intens dankbaar. Als ik naar de deuropening kijk zie ik Yara liggen in diepe rust, mijn Berner Sennen hondenvriendin.

Samen zijn wij maandagmiddag voor een midweek afgereisd naar ‘Meerbekke’, een Saskische boerderij in het buurtschap Hezingen op landgoed Springendal. De navigatie in de auto kent dit pareltje niet. Mijn reddende engel is een boer van 83 lentes jong die mij vooruitrijdt met zijn tractor om mij te brengen bij deze onwaarschijnlijk mooie plek, afgesloten voor gemotoriseerd verkeer. Ik leg mijn ontheffing voor de auto achter de voorruit en stap met gebogen hoofd onder de lage deurpost de woning binnen.

Met een glimlach lees ik: ‘Welkom thuis’ en zie de fles rode wijn met twee glazen op de witte tafel staan. Opgemaakte bedden, een welkomstpakketje met koffie en waxinelichtjes. Het voelt warm alsof mijn hart wordt gestreeld. Is dit hetzelfde gevoel als onze gasten ervaren als ze in onze woning de sleutel omdraaien? Het voelt voor mij in ieder geval als thuiskomen.

Terwijl ik dit schrijf en op de klok kijk, is het precies een week geleden dat Wim en ik tijdens de vakantiebeurs in Utrecht de Gouden Zoover Award mochten ontvangen. Gewonnen omdat onze gasten thuiskomen bij ‘De Wilde Roos’. Hoe onvoorstelbaar trots voelden wij ons op het podium toen onze naam werd afgeroepen als beste middelgrote vakantiepark van Nederland. Elkaar omarmend met de Award in onze handen voelden we ons letterlijk de koning te rijk, toen men ons interviewde.

Ik sta buiten in het aardedonker en kijk naar de sterrenhemel die als enige zijn licht laat schijnen, Yara aan mijn zijde.

Morgenvroeg pak ik alles weer in de auto die slechts 1 keer van zijn plek is geweest.
In het gastenboek zal ik met mijn vulpen de waardevolle dagen beschrijven, de rust en het geluk dat ik hier mocht zien. En het moment dat ik samen met Yara naar de bronvijver liep en de druppels op de takken van de beuk zag glinsteren, die haar rode bladeren af liet steken in de mist.

Lieve groet Harriët